Deze vraag staat zaterdag centraal tijdens mijn Nature Quest. De Nature Quest is een onderdeel van het Jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol. Een programma waar ik aan ben gaan deelnemen om onder andere ‘op te ruimen’ waar ik ruim negen jaar geleden mee werd geconfronteerd. Moeder worden van een ernstig slechthorende (inmiddels dove) dochter en twee jaar later van een dove zoon. Het krijgen van een cadeautje waar je op dat moment niet op hebt gerekend en eigenlijk niet klaar voor bent.
Negen uur lang ben ik zaterdag, alleen en in stilte, overgeleverd aan mijn eigen gedachten. Middenin de natuur, met enkel water, een matje, zonnebrand en een tekentang in mn tas. Ik ben benieuwd wat de stilte aan antwoorden op gaat leveren. In aanloop tot deze dag gaan er logischerwijs zoveel gedachten door mijn hoofd. En dat heeft geleid tot het schrijven van dit blog. Want hoe helend het ook is geweest om bij tijd en wijle te schrijven over de praktische kanten van het krijgen van twee dove kinderen…de kant waar ik ook over zou willen schrijven is die wat de persoonlijke impact ervan is geweest op mij, als mens en als moeder.
Making a difference heb ik altijd als doel in gedachten gehad bij de start van Oorverdoofend. Anderen inspireren door eerlijke en als het even kan positieve verhalen te vertellen over het krijgen van twee kinderen met een auditieve beperking. Maar als je me nu vraagt of ik daarmee het verschil denk te kunnen maken…dan is mijn antwoord daarop…nee, dat denk ik niet. Een belangrijk aspect laat ik namelijk buiten beschouwing. En dat is de werkelijke impact van het krijgen van slecht nieuws, je aanpassen aan omstandigheden waar je niet om hebt gevraagd. De teleurstelling dat jouw leven en dat van je kinderen niet helemaal is zoals je dat voor jezelf en vooral voor je kinderen gewenst hebt. Ja, gaandeweg ebt die pijn, dat verdriet en de teleurstelling weg. Maar accepteren dat je kinderen altijd een tandje bij moeten zetten, zich altijd harder in moeten spannen, er altijd blikken zijn die niet worden afgewend….dat blijft een ding.
Gehoorscreening bij Fenna
In de loop der jaren heb ik zoveel moeders gesproken die in een vergelijkbaar schuitje zitten. Wat mij pijnlijk genoeg steeds maar weer opvalt is het grote verdriet dat er was en soms na jaren nog steeds is. En hoe intensief de hulp ook kan zijn wanneer je een kind met een beperking baart, mijn ervaring is dat het daadwerkelijk uiten van je verdriet en boosheid helaas in veel gevallen ‘not done’ is. Want een huilende moeder op het spreekuur is overspannen, de weg kwijt, heeft het niet geaccepteerd. Wensen dat ze je pasgeboren dochter maar weer op komen halen, omdat je denkt dat je het niet aankunt, zijn woorden die niet uitgesproken mogen worden. En daar hapert de hulpverlening naar mijn idee. Je kunt een ander immers pas daadwerkelijk helpen als alles wat er is, er ook echt mag zijn.
Het verschil willen maken blijft mijn drijfveer. Ik geloof alleen dat ik meer mensen echt kan bereiken door te vertellen wat het met je doet als je de controle los moet laten. Je over moet geven aan professionals die niet allen overlopen van empathie. Instanties die er een sport van maken om zoveel mogelijk onzinnige documenten bij je op te vragen…enzovoort enzovoort. Want mensen bewust maken van alles wat er is, maakt dat men in kan gaan zien hoe het ook anders zou kunnen. En dan…maak ik pas echt het verschil.
Ik zou het geweldig vinden wanneer je mijn verhalen wilt blijven lezen en volgen. In het kader van de AVG is het echter van belang om die wens uitdrukkelijk kenbaar te maken. Binnenkort gaat mijn nieuwe website http://www.oorverdoofend.nl live. Ik houd je daar heel graag van op de hoogte. Indien je echter geen berichten meer wenst te ontvangen, meld je dan gerust af van de mailinglijst.
Oorverdoofend 